汉赋  扬雄

yáng zǐ dùn jū lí sú dú chǔ zuǒ lín chóng shān yòu jiē kuàng yě lín yuán qǐ ér zhōng pín qiě jù lǐ bó yì bì xiāng yǔ qún jù chóu chàng shī zhì hū pín yǔ yǔ rǔ zài liù jí tóu qì huāng xiá hào wéi yōng zú xíng lù xiāng jiā fěi wéi yòu zhì xī xì tǔ shā jū fēi jìn lín jiē wū lián jiā ēn qīng máo yǔ yì bó qīng luó jìn bù yóu dé tuì bú shòu hē jiǔ wéi zhì kè qí yì wèi hé rén jiē wén xiù yú hè bù wán rén jiē dào liáng wǒ dú lí sūn pín wú bǎo wán hé yǐ jiē huān zōng shì zhī yàn wéi lè bù pán tú xíng fù jí chū chù yì yī shēn fú bǎi yì shǒu zú pián zhī huò yún huò zǐ zhān tǐ lù jī péng yǒu dào jué jìn gōng líng chí jué jiù ān zài zhí rǔ wéi zhī shě rǔ yuǎn cuàn kūn lún zhī diān ěr fù wǒ suí hàn fēi lì tiān shě ěr dēng shān yán xué yǐn cáng ěr fù wǒ suí zhì bǐ gāo gāng shě ěr rù hǎi fàn bǐ bǎi zhōu ěr fù wǒ suí zài chén zài fú wǒ xíng ěr dòng wǒ jìng ěr xiū qǐ wú tā rén cóng wǒ hé qiú jīn rǔ qù yǐ wù fù jiǔ liú 　　　　pín yuē wéi wéi zhǔ rén jiàn zhú duō yán yì chī xīn yǒu suǒ huái yuàn dé jìn cí xī wǒ nǎi zǔ xuān qí míng dé kè zuǒ dì yáo shì wéi diǎn zé tǔ jiē máo cí fěi diāo fěi shì yuán jí jì shì zòng qí hūn huò tāo tiè zhī qún tān fù gǒu dé bǐ wǒ xiān rén nǎi ào nǎi jiāo yáo tái qióng xiè shì wū chóng gāo liú jiǔ wéi chí jī ròu wéi xiáo shì yòng hú shì bú jiàn qí cháo sān xǐng wú shēn wèi yú wú qiān chǔ jūn zhī jiā fú lù rú shān wàng wǒ dà dé sī wǒ xiǎo yuàn kān hán néng shǔ shào ér xí yān hán shǔ bú tè děng shòu shén xiān jié zhí bú gù tān lèi bù gān rén jiē chóng bì yú dú lù jū rén jiē chù tì yú dú wú yú yán cí jì qìng sè lì mù zhāng shè zī ér xīng jiàng jiē xià táng shì jiāng qù rǔ shì bǐ shǒu yáng gū zhú èr zǐ yǔ wǒ lián xíng 　　　　yú nǎi bì xí cí xiè bù zhí qǐng bú èr guò wén yì zé fú cháng yǔ rǔ jū zhōng wú yàn jí pín suì bú qù yǔ wǒ yóu xī

yáng xióng zhú pín fù

　　扬雄远离世俗过隐居生活。四周不是群山就是荒野，自家围墙外有个乞丐，人不但穷而且无礼数。于是他意识到，长期地与这种无礼无义的人相处下去，志向都要被磨灭殆尽。因此他向那穷鬼喊道：你有六大恶习，被抛弃在荒野。你甘愿做别人的佣工、仆人，还屡遭惩罚。已非年幼之时了，还在沙土中嬉戏玩耍。本非邻近住户，却与我房屋相连。把恩惠看得如羽毛般轻，对义气看得比罗纱轻。进不能以德相待，退不愿受人斥责。长久地作为滞留在这里的人，你心里是怎么想的呢？别人都穿着华丽的锦绣衣服，我连粗布短衣都破烂不完整；别人都吃着精美的米饭高粱，唯独我只能以野菜为食。贫穷没有珍宝玩物，用什么来获得欢乐呢？请亲戚们来家里吃个饭，本来应该是很愉快的事我却不开心。出行只能步行还背着书箱，家中穷得仅有一件衣服，谁出门谁换上。到处打短工，手脚的老茧越来越厚。有时候下田劳作，任雨水淋湿全身。和我交往的朋友越来越少，仕途坎坷生活每况愈下。我就想不通这到底是谁的罪过？我思来想去这主要原因得归咎于你！为了避开你，我逃窜到昆仑山顶；但我发现你还是跟着我，几乎要飞上天。为了避开你，我隐藏于山上的岩穴；你却还是跟着我，走在那高耸的山地上。为了避开你，我以柏木为舟入海漫游；你却还是跟着我，时沉时浮。我摆脱不掉你，我动你跟着动，我停你跟着停。难道这世道上就没其他人了么，你唯独跟我干嘛啊！我求你你可不可以走开，不要再留下来了好不好？

　　那穷鬼说：哦哦。你要赶俺走可不可以言简意赅点，说了那么多我都想笑了。但走之前我心里有话，我得把话说清楚。我祖上身心洁白，不事暧昧，凭藉清明仁德，辅佐过帝尧，是后世的典范。他的房屋也是茅草土坯，没雕饰过。到了末世的时候，昏庸无知的人放纵自己。贪食无厌的人很多，贪图富贵得非正道。那些人鄙视我的祖先，骄纵傲慢。修建那些高台琼楼；池子里都是酒，肉堆得比山还高。所以我如鸿鹄高飞而去，不在朝廷堕落。我几次反省，认为我自己并无过错。我常驻你家，给你带来的是无尽的福气。你不记住我的大恩大德，却纠结於我的这点穷气。因为我的存在，你从小就有禁得住寒暑的习惯；不畏寒暑的你，简直就是不会死的神仙。那些盗贼和贪官从来也不会正眼看你，贪念的主意打不到你身上。别人要几重门锁着才敢睡，你却敢在露天下睡；别人都提心吊胆的，你却从来都没有担忧。话说完后，穷鬼神情严肃瞪大眼睛看着扬雄，两手撩起衣襟，从屋里走出迈下台阶。他说：我发誓要离开你了，去首阳山。伯夷叔齐二位高士，正等着与我同行。

　　我于是让席，对他不停地表示歉意：这种失误不会再有第二次了，听说了你的深明大义，我佩服不已。与你长久相处下去，我到死都不会满足。穷鬼于是就不走了，从此一直与我游玩休憩。

扬雄《逐贫赋》