宋赋  刘过

yǒu guì jiè gōng zǐ shēng wáng xiè jiā bīng yù qí shēn wěi shēn zāo qiū dù yuè zuì xiāng yí rì wèi liú zǐ yuē qū niè zhī shèng qì tǔ xiāng sì niàng hǎi wéi jiǔ tā rén shì zhī yǐ wéi jiǔ ěr wú mén rú shì wú xīn rú shuǐ dú bú jiàn wú tīng shì zhī nán qǐ yì wú zhī xiōng cì zāi ǎi wū shù jiān qín shū bà chén rì chū nèi qí yǒu yú xián sàn pí nié yú yì shēn mó suō shǒu zhí zhī zhú zhī yè yù rán qí sè qīng cǐ fēi guǎn kù zhī zhǔ rén hū qí shí chāo zhòng rén ér dú xǐng 　　　　liú zǐ yuē gōng zǐ bù yǐn hé yǒu yú zuì zuì yóu bù zhī xǐng wéi hé wèi ruò wǒ zhě gài cháng cóng shì yú cǐ yǐ shǎo ér sāng péng yǒu zhì sì fāng dōng shàng kuài jī nán kuī héng xiāng xī dēng mín é zhī diān běi yóu làn màn hū jīng xiāng yōu yōu fēng chén suí jǔ zǐ yǐ zì míng shàng huáng dì zhī shū kè zhū hóu zhī mén fā hóng bǎo zhī mì cáng guī hū xióng cí ér wěi wén dé bù yú yú yì yán fàng zhī rú wàn mǎ zhī jùn bēn bàn shēng jiāng hú liú luò jǔ yǔ zhuī qián xiū xī bú dài tú yì yuǎn ér rì mù shǐ jì yú jiǔ yǐ zì shì zhōng néng máo táo ér shè qí qù cāo zhī zhí piáo pāi fú jiǔ chuán tòng yǐn ér tán lí sāo bái yǎn yǎng wò ér kàn tiān suī rán cǐ tè qí dà fán ěr yǒu shí zhuì chē yǎn huā luò jǐng diān dǎo hū yī cháng biàn é cè ér bù zhěng měi shì jìn fèi wéi hūn ér mò xǐng rén yóu yuē shì qí mǐng dǐng zhě rán yě zhì yú qǐ wǔ lǚ xū bú xùn mà zuò jiè shì tiān xià zhī shì yǐ èr háo wéi míng líng yǔ guǒ yíng zhào bàng rěn nù huò gǔ qí huò shěn yòu yù duō zhuó wǒ yé jīn zhě bù rán wǒ fēi gù wú jué fēi qí wèi yuǎn sǎo xí qì yú yì chú yàn yǐn bēi jiǔ yǔ píng yīng ér rì shū qīng míng wǎn zài qí gōng tài yǔ dìng ér shì xū bì yóu xī suān chū jī lián shēng yú ní fèn rǎng jī ér jūn zhī jí qū yú tōng dào dà dū ér qù qí jí lí dāng rú shì yě qǐ bú shèn qí yǐ zāi fú yǐ yì wéi lè zhě yóu yú xiǎn yǐ cháng wéi lè zhě běn yú biàn shì gù gǔ mò yú kěn fēi zhě shǐ zhī zhēn shì chū rén yú shàn è zhě shǐ rèn zhēn shàn jīn gōng zǐ fù guì chū yú qiǎng bǎo shī shū qǐ yú mén fá xié háng liù guǎn shì xí kē jiǎ yóu xì guān zhēn yán yǐ zì lǜ suǒ wèi bú lèi zhī zhū wú xiá zhī bì yòu hé yòng pàn xǐng zuì yú èr wù 　　　　gōng zǐ wén ér xiào yuē fú wú lún zhě zuì zhī yǔ yǒu wèi zhě xǐng zhī shuō xiān shēng shé suī lán fān ér yán yǒu tiáo lǐ xiōng cì lěi luò ér lùn bù é zá zǐ gù yǐ wǒ wéi wèi zhī xǐng zhī jìng jiè wǒ yì yǐ zǐ wéi qiáng wéi zuì zhī fēn bié 　　　　yú shì qǔ jiǔ duì zhuó qīng yè shēn chén bō huó huǒ xī zài hóng zhú huā càn xī yíng yíng dàn hū xiāng duì ér wàng yán bù zhī qí shú wéi zuì ér shú wéi xǐng

liú guò dú xǐng fù

　　有一位出身尊贵的公子，生于像王谢那样的豪门世族之家，自身如冰玉般高洁皎洁，却甘愿投身于酒糟堆成的山丘，沉浸在醉酒的境界里。一天，他对刘子说：“美酒多得像堆积的泥土，仿佛把大海都酿成了酒。别人看我，只当我是个嗜酒之人罢了。我家门前虽热闹得像集市，我的内心却平静如水。难道你没看见我厅堂南边的景象吗，那难道不也像我的心境吗？那里有几间低矮的房屋，琴和书随意摆放着。太阳出来后，我在屋里享受闲暇时光，伸个懒腰就能驱散一身的疲惫。我抚摸着自己亲手栽种的竹子，竹枝竹叶长得繁茂，颜色青翠。这不就像掌管仓库的人（看似平凡却有自己的坚守）吗？其实我是超越众人而保持清醒的。”

　　刘子说：“公子您要是不饮酒，又何来醉酒之说？连醉酒都不了解，又谈什么清醒呢？像我这样的人，大概曾经就深陷醉酒的状态。年轻时心怀四方之志，像桑弧蓬矢所象征的那样励志闯荡。我向东登上会稽山，向南探访衡山与湘水，向西登上岷山和峨眉山的山顶，向北在荆襄一带自由漫游。在漫长的漂泊旅途里，我以读书人自居，四处奔走。曾向皇帝上书，也曾在诸侯门下做宾客。我发掘古籍中如《鸿宝》般的隐秘典籍，写出文辞瑰丽、气势雄浑的文章。这些才华即便不能靠一句话充分展现，一旦抒发出来，却像万匹骏马奔腾般奔放有力。然而半生漂泊江湖，人生坎坷不顺，处处碰壁。想要追随古代贤人的脚步，却始终难以企及，前路越发遥远，又已到日暮时分。起初我借酒来让自己舒适自在，到最后竟能在大醉中体会到饮酒的乐趣。我手持酒器与瓢勺，在酒船上浮沉畅饮。痛快饮酒时畅谈《离骚》，翻着白眼仰卧着看天空。即便如此，这些也只是醉酒时的寻常模样罢了。有时喝醉了从车上摔下来，眼前昏花得像掉进井里。衣服穿得颠倒错乱，帽子歪歪斜斜，整理不好。所有事情都搁置不管，从黄昏到夜晚都不清醒。别人还说：‘这是他喝得酩酊大醉的缘故啊。’甚至有时会起身拔剑起舞、抚摸胡须，对在座的人出言不逊、肆意谩骂，把天下的士人都看得如同草芥；把那些所谓的豪杰比作螟蛉和蜾赢（视若低贱之物），因此招来众人的诽谤和愤怒，有时还会引发意外的灾祸，更何况现在还想让我多喝酒呢？如今不一样了，我已不是过去的我。我察觉到自己的过错，庆幸还不算太晚，彻底铲除了以往嗜酒的习气。厌倦了饮酒，与酒坛酒罐的距离一天天变远。清醒的状态重新回到身上，内心安定得如同空旷的房屋般澄澈。这就好比醋放久了会生出小飞虫，莲花从污泥中生长出来；粪土堆积处会长出灵芝，在通畅的大路快马疾驰时清除路上的蒺藜（摆脱阻碍与污秽）。能达到这样的境界，难道不是很奇妙吗！要知道，把容易的事当作快乐的人是因为经历过艰难，把平淡当作快乐的人是因为经历过变故。所以，深陷是非纠葛中的人，才能明白真正的正确是什么；在善恶之间徘徊过的人，才能认清真正的善良是什么。如今公子您从襁褓中就拥有富贵，凭借家族门第接触诗书典籍，在国子监六馆那样的学府中才华出众，家族世代都有人考取科举功名，即便在为官的准则上轻松对待，却依然能严格约束自己。您就像没有瑕疵的明珠、毫无斑点的玉璧，又何必要在醉酒和清醒这两种状态间做区分呢？”

　　公子听了笑着说：“语无伦次的是醉酒者的话，有内涵道理的是清醒者的言论。先生您言辞滔滔不绝，却条理清晰；心胸坦荡，议论也没有杂乱无章之处。您固然认为我不懂得清醒的境界，我却也认为您是在强行区分醉酒与清醒。”

　　于是两人取来酒相对畅饮，清冷的夜晚渐渐深沉，拨弄柴火让火焰再次变红，烛火明亮，闪烁着微弱的光。两人淡然相对，无需言语，也分不清谁是醉酒的人，谁是清醒的人。

刘过《独醒赋》